Trzynasty Schron - Filmy i seriale postapokaliptyczne

Dział poświęcony filmom których tematykę można określić jako post-apokaliptyczną lub też będącą w jej pobliżu. Znajdziecie tutaj recenzje naszej załogi lub też takie które zostały podesłane przez Was. Jak sami na pewno zauważycie lista filmów jest najłagodniej mówiąc niepełna, dlatego też bardzo cenimy sobie Wasz wkład w jej uzupełnianie. Jeżeli jakiegoś filmu tu nie ma a powinien być to nie dlatego że nie uznaliśmy go za klimatyczny - po prostu nie da się zobaczyć wszystkiego.

Wiktul: Ziemię trafił szlag. Znowu. To w sumie fajnie, lubimy przecież takie motywy, zwłaszcza, gdy wydaje się, że przynajmniej częściowo zahaczają o survival tudzież postapo. Trochę mniej fajnie, że ponownie przyczynili się do tego wstrętni kosmici. Tysiąc lat po tym wzniosłym wydarzeniu ludzkość, która w wyniku inwazji oczywiście straciła planetę, dorobiła się fikuśnych mundurków, sterylnych, pseudo futurystycznych wnętrz i dziwnie wyglądających statków.

Veron: No tak, w kontekście fabuły 1000 lat po Ziemi przywodzi na myśl ocenianą przez nas Niepamięć. Niemniej obraz Kosinskiego - ze wszystkimi swoimi mankamentami - to przy filmie Shyamalana prawdziwe arcydzieło...

Wirus nieznanego pochodzenia niszczy 99 procent ludzi na ziemi. W przyszłości w roku 2035 atmosfera jest skażona więc ludzie mieszkają pod ziemią i prowadzą normalne życie. Bo tak naprawdę wnioskując z pierwszych scen filmu atmosfera nadaje się do życia (widać niedźwiedzia, który nie jest jakimś mutantem ;]).

Nasz bohater 'James Cole' zostaje zesłany na 'ochotnika' do roku 1996 jednak przez pomyłkę naukowców trafia on do roku 1990 gdzie zostaje przywitany przez policjantów i uznany za szaleńca. Po rozmowie z psychologiem również nie jest za ciekawie, jednak udaje mu się uciec z... ale to pozostawię dla was.

Film jest niesamowity i ma bardzo dobrą fabułę. Zadaniem Jamesa jest odnalezienie próbki wirusa, ale wbrew pozorom jest to bardziej zagmatwane niż mogłoby się wydawać [na początku jak wsponiałem trafia do więzienia, a później do zakładu psychiatrycznego...]. Kolejnym plusem jest świetna obsada Bruce Willis [James Cole], Brad Pitt [Jeffrey Goines] oraz Madeleine Stowe [Dr. Kathryn Railly]. Jeśli chodzi o grę aktorską to Bruce nie pokazał nic nadzwyczajnego... chociaż najprawdopodobniej jest to wina Brada Pitta, który zagrał niesamowicie i stworzył bardzo przekonującą postać [szaleńca oczywiście], która przyćmiła Bruce'a.

Godny polecenia film przypominający Random Encounter w Fallout 2 gdy nasz bohater cofał się do przeszłości i musiał zniszczyć water chip...

Danny Boyle wraca na ekrany kin w dobrym stylu. Filmowiec znany z realizacji tak znakomitych obrazów, jak Trainspotting, 28 dni później czy Slumdog. Milioner z ulicy (za którego - warto przypomnieć - zdobył Oscara, jak zresztą szereg innych nagród) dał się dotąd poznać jako twórca niezwykle wszechstronny. Boyle nie boi się sięgać po różnorakie konwencje, a we wszystkich prezentuje się co najmniej solidnie, dlatego jego najnowszej produkcji - 127 godzin - poprzeczkę zawiesiłem wysoko. Twórca Niebiańskiej plaży dał radę przeskoczyć, choć nie omieszkał także odrobinę jej musnąć.

Ekranizacja głośnej powieści George'a Orwella. Jest przyszłość - rok 1984 (Disclaimer: Orwell napisał książkę w latach 1943 ↔ 1944, a wydał w 1949, kiedy wzrastała potęga ZSRR. Lata 80' wydawały się wtedy odległą przyszłością). W totalitarnym państwie Oceanii, gdzie społeczeństwo jest pod stałym nadzorem, wszechobecne ekrany telewizyjne nadają nieustannie ideologiczną propagandę Partii. Życie obywateli jest w 100% podporządkowane państwu, wszelka prywatność jest podejrzana. Zbrodnią jest nie tylko czyn, ale także słowo i myśl - wszyscy są nieustannie obserwowani, a wszechobecni szpiedzy i Kapusie (młodzieżowa organizacja w stylu dawnych harcerzy) donoszą o każdym podejrzanym ruchu Ministerstwu Miłości (organizacji policyjnej, kierującej także torturami). Winston Smith, niższy urzędnik w Departamencie Archiwów, w tajemnicy przed światem prowadzi dziennik, w którym zapisuje swoje wątpliwości, obawy i nienawiść wobec systemu. Uważa, że jest bezpieczny, gdyż wskutek nietypowej architektury pokoju jego teleekran (urządzenie będące zarazem TV jak i kamerą) nie jest w stanie zarejestrować wszystkiego, co robi. Wkrótce poznaje dwoje sprzymierzeńców: atrakcyjną Julię i tajemniczego O'Briena, który wprowadza ich w świat spiskowców, legendarnego Bractwa walczącego z Partią.

Począwszy od Gwiezdnych Wrót, każdy nowy film w reżyserii Rolanda Emmericha oglądam w dniu lub też w pobliżu dnia premiery. Oczekiwania na Wielkie Kino przedstawiające Wielką Wizję wyczerpały się gdzieś w okolicach Dnia Niepodległości. Po prostu ten facet to nie James Cameron i tyle. W emmerichowskim kinie za fasadą tajemnicy i "niespotykanego", kryje się szczątkowa fabuła zmielona z poprawnością polityczną oraz patosem, przywalona toną efektów specjalnych. Stany Zjednoczone zbawcą świata, angielscy żołnierze z wojny o niepodległość Stanów gorsi od nazistów z SS, jaszczurka zmutowana do wysokiego na kilkadziesiąt metrów potwora, jaskiniowcy z uzębieniem ładniejszym niż paryskie modelki, spadki temperatury powietrza dochodzące do minus 100 stopni Celsjusza? A czemu nie! Jeśli jakaś argumentacja uzasadniające takie motywy z filmów Emmericha zawiedzie, to zawsze pozostaje aksjomat, stosowany np. przez dwóch tłustych misiów z Bethesdy, tłumaczących czemu Fallout 3 jest jaki jest. No właśnie jest taki a nie inny, bo jakby był inny to by się to nie sprzedało.

Mockbuster jest filmem najczęściej wykonanym przy niskim budżecie, który, ujmując to w najprostsze słowa, ma za zadanie żerować na podobnym, wysokobudżetowym tytule. Z reguły posiada on zbliżoną czy niemal identyczną tematykę i nazwę, przeważnie jest on dedykowany od razu do wydania na DVD lub wymierającym VHS. Za mockbustera popularnego ostatnio obrazu Rolanda Emmericha, 2012, jest uważany film 2012: Doomsday. Lecz przy wszystkich swoich wadach film twórcy Dnia Niepodległości i Patrioty postawiony obok wytworu Nicka Everharta może uchodzić za arcydzieło.

Danny Boyle to jeden z ciekawszych współczesnych reżyserów, a do tego przyznam się, że jeden z moich ulubionych. Specyficzny sposób realizacji filmów przez tego brytyjskiego filmowca sprawia, że niemal każdy jego obraz staje się wydarzeniem. Już jego pierwszy poważny film, "Płytki grób" z 1994 roku, był ciekawą, solidną i dającą do myślenia produkcją, o której łatwo zapomnieć nie było. Późniejszy "Trainspotting", czyli słodko-gorzka opowieść o grupie narkomanów, jest w pewnych kręgach uznawany wręcz za kultowy. Film "28 dni później", którego premiera odbyła się w 2002 roku, jest dla fanów postapokalipsy prawdziwą perełką - bo to postapo naprawdę pełną gębą!

Film 28 dni później z 2002 roku, w reżyserii Danny'ego Boyle'a, okazał się sporym zaskoczeniem. Inteligentny, trzymający w napięciu, porządnie zrealizowany horror zdobył całkiem sporo nagród, z Saturnem i nagrodą Europejskiej Akademii Filmowej na czele. Tematyka filmu i otwarte zakończenie pozwoliły na zrealizowanie kontynuacji dzieła twórcy Slumdoga. Z przykrością muszę jednak stwierdzić, że sequel nie dorównuje poprzednikowi i mimo dość pozytywnego przyjęcia, w moich oczach wypada mocno przeciętnie.

Szczerze mówiąc to nigdy nie pałałem specjalną miłością do współczesnych animacji komputerowych i to niezależnie czy były one skierowane do młodszych odbiorców, czy też do zaawansowanej wiekowo publiczności. Po prostu przesłodzona mieszanka patetycznych dialogów, płaskich dylematów moralnych, humoru niskich lotów oraz taniego efekciarstwa, całkowicie do mnie nie trafia i w skrajnych przypadkach objawia się bólem w dolnej części żeber (przysypianie obok pięknych dzierlatek z niewiadomych powodów straszliwie je irytuje i powoduje dość gwałtowną pobudkę, spowodowaną przez cios łokciem - nie polecam). Choć powoli ta, ograna już chyba od czasów braci Lumiere, tendencja zaczyna się zmieniać (choćby tegoroczna "Koralina i tajemnicze drzwi", gdzie przeciętnego widza nie traktuje się niczym rozwrzeszczanego małolata), to wciąż ciężko jest mi wydusić jakieś ciepłe słowo o tymże gatunku.

Po co w ogóle powstał ten film (tytuł to imię bohaterki)? Oglądając go można dojść do wniosku, że chyba tylko po to by odtwórczyni głównej roli - Charlize Theron - biegając w obcisłych "majtach" mogła porobić sobie szpagaty w powietrzu, na ścianach i w ogóle (podobno aktorka podczas kręcenia filmu doznała kontuzji - komentarz jest tu chyba zbyteczny). Znaczy wiecie - Matrix taki.

Nie, nie wierzę. Nie, to nie możliwe. Nie wierzę, że jest możliwe zrobienie filmu, baa, serii filmów o superbohaterach. Takich co to biegają, skaczą, ratują świat w pelerynach i obcisłych kostiumach. Przy tym nie są śmieszni czy niepoważni, a frapujący, więcej - można się z nimi identyfikować. I to zarówno gdy są kosmitami o boskich mocach, jak i niedojrzałymi czterdziestolatkami, o złodziejskiej przeszłości.

Akcja filmu rozgrywa się w przyszłości. Zniszczoną wybuchami atomowymi Ziemią rządzą cyborgi, które wygrały w walce z gatunkiem ludzkim i opanowały Ziemię. Jeden z nich, przeznaczony do eksterminacji ludzi, Omega Doom, po wypadku staje u boku nielicznych partyzantów, którzy usiłują przywrócić dawny ład...

Po katastrofie, jaką była Liga Sprawiedliwości doszedłem do wniosku, że chyba nie ma co liczyć na "jakość" w filmowym uniwersum DC. Wbrew temu co możecie wyciągnąć z moich recenzji, zawsze byłem bardzo wiernym fanem komiksów z Batmanem i spółką. Jasne, po stronie Marvela znajduje się moja ukochana komiksowa postać wszech czasów, Spider-Man, jednak poza nim uniwersum Marvela nie potrafiło mnie porwać. Tym boleśniejszym było obserwowanie prób wykrzesania sensu z zagmatwanej pulpy, jaką stało się DCEU. I tym większą radością jest dla mnie prezentowanie Aquamana jako najlepszy film Uniwersum DC, jak również najlepszy film na podstawie komiksu DC od czasów Mrocznego Rycerza, i prawdopodobnie - mój ulubiony film tego roku.

Dlaczego dopiero teraz? Dlaczego dopiero przy tym filmie, decydenci z Warner Bros i DC Comics, otworzyli szerzej drzwi na to, co od zawsze stanowiło esencję animowanych przygód bohaterów z ich świata? Czyli dla mieszanki starożytnych mitów, legend z różnych kręgów kulturowych, z lekko mrocznym, diesel punkowym klimatem, tworzącym razem nowoczesną bajkę XX wieku. Noo?

Armagedon to kolejny film, w którym Ziemi zagraża asteroida, podobna do tej, która zlikwidowała dinozaury. Tym razem naukowcy z NASA dzięki astronomowi - amatorowi dowiadują się, że za 18 dni w trzecią planetę od Słońca uderzy obiekt o wielkości Teksasu (swoją drogą czemu zawsze to musi być wielkość Teksasu, eh te amerykańskie jednostki długości ;p).

O czym właściwie jest ten film? Powołując się na słowa twórców, film opisuje "wielką historię ludzkości, w której konsekwencje działań ludzi wpływają na siebie wzajemnie poprzez przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, morderca zamienia się w wybawcę, a pojedynczy akt życzliwości wieki później kończy się rewolucją". I jest to bardzo trafny opis, bo nieczęsto zdarza się film, którego akcja toczy się na przestrzeni prawie pięciuset lat, a do tego wszystko jest ze sobą powiązane i nieprzypadkowe.

Stany Zjednoczone, lata zimnej wojny. Naukowiec Calvin Webber buduje schron przeciwatomowy. Na skutek pechowego zbiegu okoliczności chowa się w nim wraz z spodziewającą się dziecka żoną na 35 lat. Tam oboje wychowują syna, Adama. W końcu właz schronu otwiera się. Adam wyrusza na poszukiwanie zapasów i... żony.

Nie rozumiałem i nie zrozumiem miłości, jaką fani darzą dwie pierwsze odsłony Avengers. Może chodzi o moją chroniczną nienawiść do zdolności artystycznych Jossa Whedona, który po prostu nie umie nadać filmowi jednolitego tonu, ani stworzyć spójnych postaci. Stąd też kiedy na stołek reżyserski Infinity War wskoczyli bracia Anthony i Joe Russo, poczułem niemałą ulgę i zacząłem dopiero oczekiwać premiery. Po moim pierwszym imaxowym seansie powiem Wam tyle - jest znakomicie. A może raczej - jest znakomicie, ALE...

Kontynuacja Wojny bez granic, najlepiej zarabiającego filmu superbohaterskiego w historii, chce granice przesunąć jeszcze dalej. Pod względem rozmachu, budżetu, zarobków, pobitych rekordów. Trudno będzie uciec od porównań, a filmy różnią się wydźwiękiem, nastrojem czy postaciami, na które położono nacisk. To koniec pewnego etapu dla kinowego Uniwersum Marvela (MCU), na które składają się aż 22 filmy.

Babylon AD to film nakręcony na podstawie powieści Maurice'a Danteka "Babylon Babies". Pierwotnie miał być jej adaptacją jednak bardzo szybko okazało się że przeniesienie 600 stron książki na wielki ekran jest w zasadzie niemożliwe - dlatego też wiele wydarzeń nie znalazło się w filmie a tytuł zmieniona z Babylon Babies na Babylon AD (w skrócie BAD ;p). Na uwagę zasługuje fakt iż jest to produkcja amerykańsko-europejska, co osłabiło hollywoodzki wpływ na fabułę. Budżet wysokości 60 milionów euro również miał w tej kwestii pozytywny wpływ - reżyser musiał liczyć się z każdym groszem przez co film uniknął przeróżnych szalonych i nierealnych efektów specjalnych tak charakterystycznych dla wysoko budżetowych produkcji.

Kiedy widziało się niejedną postapokaliptyczną produkcję, zna się pewne cechy wspólne, które wpływają na klimat. Postapo! To poczułem oglądając krótkometrażowy film Badylok, o rodzinie żyjącej w familoku na zalanych wodą pokopalnianych terenach.

Od premiery filmu Batman v Superman: Świt sprawiedliwości minął już ponad rok, a kontynuację – w postaci Justice League – mamy tuż przed sobą. Stwierdziłem więc że najwyższa pora stworzyć jakiś konkretniejszy tekst w którym będę starał się wyjaśnić swoje odczucia na temat tego jakże dziwnego tworu kinematografii. Czy będę się zabawiać w adwokata diabła, czy może po prostu będę rozpruwał ten film kawałek po kawałku jak wyjątkowo śmierdzącego trupa – przekonacie się poniżej. Moich wrażeń wyniesionych w obu wersji filmu – tak kinowej, jak i Ultimate Edition – nie da się określić jednoznacznie, jako pozytywne czy negatywne.

Okazuje się, że spece z Fabryki Snów są w stanie przenieść na srebrny ekran nawet tak spokojną na pierwszy rzut oka grę, jak "statki". Z założenia statyczna i zmuszająca do wzmożonej uwagi oraz zastanowienia, gierka ta przynosiła sporo frajdy i porcję prawdziwego napięcia na nudnych lekcjach gdzieś na tyłach klasy w podstawówce. Battleship: Bitwa o Ziemię to zabawa wcale nie gorsza od rozgrywanych przed laty na kartce w kratkę morskich bitew. Owszem zrobiona z grzechami gatunku, ale także z jajem.

Film nakręcony w formie miniserialu. Podzielony został na 4 części: Pomór, Sny, Zdrada i Bastion.

Jesteśmy u Kinga, jesteśmy na amerykańskiej prowincji, ale to nie jest seans realistyczny. Dość szybko z opowieści, która w warstwie zewnętrznej przypomina trochę pierwsze sceny słynnego katastroficznego technothrillera "Andromeda znaczy śmierć" wkraczamy w rasowy amerykański film drogi... W kojarzący się z "Twin Peaksem" Lyncha film o duchach, dziwakach i snach... W horror z Diabłem-Krukiem-Człowiekiem w roli głównej. W religijny film o męczennikach, którzy ruszają koncentrycznym marszem na bastion szatana - Las Vegas, by dać się tam ukrzyżować, zbawić siebie i świat...

O fakcie, że film "Bestie z południowych krain" wpada w klimaty postapo, dowiedziałem się już w trakcie seansu, śledząc akcję. Wcześniej słyszałem o produkcji sporo dobrego, zwłaszcza w kontekście nagród, które otrzymała (wygrana na festiwalu Sundance, kilka wyróżnień w Cannes). Jak to jednak bywa z filmami docenianymi na tego typu imprezach - w uproszczeniu tzw. kinem artystycznym - obraz Benha Zeitlina nie jest prosty w odbiorze. Kino festiwalowe bywa wymagające zarówno pod względem treści jak i formy, i z początku może zdystansować przeciętnego widza. Jednocześnie to film, który nabiera wartości z każdą upływającą po jego obejrzeniu minutą.

Bez reguł Gregora Jordana nie jest utworem udanym. Świadczy o tym już początek obrazu. Powiem szczerze, że już dawno nie widziałem filmu, w którym akcja zostałaby zawiązana tak chaotycznie i jednocześnie niemrawo, a panująca na ekranie dezinformacja, w założeniu zapewne mająca na celu zaintrygowanie widza, wywołała u niego niemałe poirytowanie. Po słabym preludium, Jordan niewiele umiejętniej dobiera nuty filmowego rzemiosła i sensacyjno-politycznej symfonii w jego wykonaniu nie uświadczymy. Obrazowi australijskiego reżysera bliżej zaś do topornej bagatelki niż thrillerowego koncertu z prawdziwego zdarzenia.

Łowca androidów, film z 1982 roku w reżyserii Ridleya Scotta, z Harrisonem Fordem w roli głównej. Arcydzieło X muzy, klasyk kina fantastyczno-naukowego, uch, och, ach. I co najciekawsze: to wszystko jest prawda. Ale bym sam to zrozumiał, a nie sugerował się zdaniem innych, musiało minąć trochę lat. No i musiała pojawić się kontynuacja mająca trochę przekorny, ale merytorycznie uzasadniony dopisek 2049.

Oryginalny Łowca Androidów jest w mojej opinii najwybitniejszym filmem science-fiction wszech czasów. Pięknym, melancholijnym, skłaniającym do refleksji, angażującym umysłowo i emocjonalnie dziełem sztuki. Stąd też wiadomość o nadchodzącym sequelu przyjmowałem z workiem soli, oraz ogromnymi obawami. Cały czas z tyłu głowy miałem myśl, że filmu tak wyjątkowego, jak Blade Runner nie można odtworzyć, polepszyć bądź po prostu kontynuować. Że w dzisiejszym kinie nie ma takiego reżysera, nie ma takich efektów, nie ma tylu godzin w tygodniu ani pieniędzy które dałyby równie wielkie i misternie zbudowane dzieło.

Remake’i, rebooty, kontynuacje, tym stoi dziś Hollywood. W masie filmów bzdurnych, głupich, nielogicznych, niepotrzebnych raz na jakiś czas zdarzy się coś godnego uwagi. A już sporadycznie film, którym będzie się można delektować i smakować go jak dobry trunek. Nawet jeśli nie będzie on samoistnym, oryginalnym pomysłem, lub filmową adaptacją literackiego pomysłu, a właśnie kontynuacją. Rozwinięciem Łowcy androidów, filmowego arcydzieła Ridleya Scotta.

To, co pierwsze rzuciło mi się w oczy, to przemyślane, olśniewające geometryczną perfekcją, misternie skomponowane kadry (z których pojedyncze stopklatki mogłyby być dziełami sztuki samymi w sobie) przy akompaniamencie potężnego, wszechogarniającego podkładu muzycznego z elektronicznym posmakiem. Mimo wyraźnych, jaskrawych kolorów, widocznych również na plakatach, Blade Runner 2049 wydał mi się dużo bardziej mroczny od starszego o trzydzieści pięć lat Łowcy Androidów Ridleya Scotta. Niby to wszystko jest znajome, ale jakieś inne. Kopiowanie całych sekwencji z oryginału? Fanserwis? Granie na nostalgii? Zapomnijcie. Czy kontynuacja aby na pewno wpadła we właściwe ręce?

Freddie Mercury, właściwie Farrokh Bulsara, urodzony 5 września 1946 roku, zmarły 24 listopada 1991 roku. Wokalista brytyjskiego zespołu Queen, kompozytor, autor tekstów. Dwadzieścia siedem lat po jego śmierci, fani i sympatycy jego twórczości doczekali się o nim filmu. Przy wydanych 52 milionach dolarów na jego produkcję, obraz na całym świecie przyniósł już 637 milionów dolarów (za serwisem Box Office Mojo) przychodów. To dobrze? No nie do końca. Ale po kolei.

Casshern jest filmową adaptacją, 35-odcinkowej animowanej serii pt. Neo-Human Casshern, po raz pierwszy wyemitowanej przez telewizję w 1973 roku. Już rzut oka na okładkę płyty DVD daje nam mały obraz tego, co może znajdować się w środku - a mianowicie: samotny bohater, średnio rozbudowane love story i naprawdę DUŻA dawka efektów specjalnych, co czyni tą produkcję najlepszym filmem w historii azjatyckiego kina PA.

W roku 2024 świat zniszczony przez trwającą pięć dni wojnę atomową przypomina spaloną promieniowaniem i słońcem jałową pustynię. Resztki ludzkości żyją na powierzchni w niewielkich miastach, w których jedynymi rozrywkami są przedwojenne filmy porno i gwałcenie żyjących w strachu i ciągle ukrywających się kobiet. Pozostałości cywilizacji stanowią mieszkańcy podziemnych schronów przeciwatomowych, w których ludzie prowadzą utopijne życie. Zdominowane przez mężczyzn pustkowia pełne są Gitpak - gangów poszukujących jedzenia i specjalizujących się w tropieniu i gwałceniu znalezionych dziewcząt. Świat zewnętrzny, pozbawiony jakiejkolwiek jednostki egzekwującej prawo, jest miejscem okrutnym, gdzie słowo "człowieczeństwo" straciło jakiekolwiek znaczenie, wraz z ostatnią upadającą bombą.

Na pierwszy rzut oka Cloverfield Lane 10 posiada wszystko, by filmowo zadowolić miłośnika klimatów postapo. Mamy w nim do czynienia i z podziemnym schronem, i z atakiem na szeroką skalę, i z teoriami spiskowymi, i dawką szaleństwa. I mógłbym nawet nazwać ten film w pełni udanym, gdyby nie jeden szkopuł.

Film Contagion - Epidemia strachu, w reżyserii zdobywcy Oscara Stevena Soderbergha, oparty jest na standardowej dla kina katastroficznego konstrukcji fabularnej. Zaczyna się więc niepozornie - od pewnej trzydziestokilkuletniej Amerykanki przebywającej w Hong-Kongu, którą męczy gorączka, kaszel i inne objawy typowe dla niejednej choroby. Kobieta wraca do domu, jej stan zdrowia gwałtownie się pogarsza. Co gorsza symptomy zaczynają występować także u jej kilkuletniego synka. W ciągu paru dni oboje umierają. Tymczasem nieznana choroba zaczyna opanowywać azjatycką metropolię i błyskawicznie przemieszcza się w inne miejsca na całym świecie. Wystarcza tydzień, żeby ofiary tajemniczej choroby liczono w setkach, zarażonych zaś - w dziesiątkach tysięcy.

Coś, wydany w 1982 roku, kultowy dziś horror Johna Carpentera, jest remakiem filmu Istota z innego świata z 1951 roku w reżyserii Christiana Nyby'ego, nad którym pieczę trzymał sam Howard Hawks. Wersja Carpentera pozostawiła w tyle klasyczny pierwowzór, mimo że krytycy początkowo odnosili się doń z dużą dozą rezerwy, zarzucając m.in. to, iż reżyser Ucieczki z Nowego Jorku postawił na szokujące efekty wizualne, nie zaś na budowanie napięcia. Czas pokazał, że mylili się - Coś Carpentera wszedł do klasyki gatunku filmu grozy, a stworzona w nim atmosfera strachu do dziś jest wzorem do naśladowania dla twórców filmowych.

Powzięcie decyzji o realizacji prequela filmu "Coś", kultowego obrazu Johna Carpentera z 1982 roku, było więcej niż ryzykowne. Film twórcy Ataku na posterunek 13 do dziś pozostaje dla wielu niedoścignionym wzorem horroru, a wypełniająca go paranoiczna atmosfera strachu wydaje się być nie do skopiowania. Holenderski reżyser Matthijs van Heijningen Jr. musiał zdawać sobie sprawę, iż stając w szranki z legendą naraża się ogromnej rzeszy jej fanów. Postanowił więc swoim debiutem oddać hołd wielkiemu poprzednikowi, realizując film silnie nim inspirowany, ale jednocześnie zaznaczając w nim swoją obecność. Czy mu się udało? Średnio.

Rok 2071, skolonizowany przez ludzi Mars. W centrum miasta dochodzi do eksplozji, na skutek której w okolicy ludzie zapadają na niezidentyfikowaną chorobę. Sprawę postanawiają zbadać skuszeni wysoką sumą za ujęcie sprawcy łowcy nagród, którzy akurat byli na tropie poszukiwanego hakera.

Gdzieś przeczytałem, że tzw. "kino klasy B" charakteryzuje ciekawa i zabawna rzecz. Otóż można je podzielić na trzy kategorie - filmy złe, filmy bardzo złe i filmy złe na tyle, że można się przy nich zdrowo uśmiać. Postapokaliptyczny "Cyborg" w reżyserii Alberta Pyuna, z rolą późniejszej gwiazdy niskobudżetowego kina kopanego, Jean-Claude'a Van Damme'a, należy do tej ostatniej, bo choć dobrym filmem nazwać jest go nie sposób, to jednak w pewnych kręgach pasjonatów został uznany za kultowy, a i ogląda się go całkiem przyjemnie (o ile wcześniej wyłączy się myślenie lub zaopatrzy się w odpowiednią ilość piwa temu celowi służącą).

Recenzja w skrócie? Film głupi jak 150, zrobiony zapewne w celu zaszkodzenia nowozelandzkiemu przemysłowi hodowli owiec. Albo i na jego zlecenie. Pod warunkiem, iż przyjmiemy, że przedstawiciele tegoż mają specyficzne poczucie humoru.

Dwaj bracia, tragedia rodzinna spowodowana śmiercią ojca, który spadł ze skały w pogoni za uciekającą owcą. Starszy brat zostaje na farmie zajmuje się hodowlą owiec. Młodszy nabawia się panicznego strachu przed nimi, wyjeżdża do miasta i zostaje informatykiem. Któregoś dnia przyjeżdża do rodzinnego domu, po swoją część ojcowizny. Tymczasem starszy brat, korzystając z usług szemranej pani genetyk, zamierza przedstawić kontrahentom z całego świata super owcę wyhodowaną w równie szemranych eksperymentach. Plany krzyżuje pojawienie się nawiedzonych ekooszołomów...

Elementy postapo? Mutanty owce, niczym zombie pożerają ludzi. Ci co nie zostaną pożarci do końca zamieniają się w owco-ludzi. Świat czeka inwazja owcombie...

Ani to straszne, ani to śmieszne. To nieporadnie zrobiony film pozujący, zwłaszcza w ostatnich scenach na kino z gatunku gore. Ten film to chyba jednak sabotaż...

Dający nadludzkie zdolności i niezniszczalny kostium T'Challa był jedynym elementem czyniącym ostatniego Kapitana Amerykę znośnym seansem. W tym jakże kosmicznie rozczarowującym i nudnym filmie on jeden stanowił powiew jakiejkolwiek świeżości i inności przy jednoczesnym dobrym rozpisaniu motywacji i działania postaci. Dlatego też Czarna Pantera była jedynym filmem Marvela, na jaki tak naprawdę czekałem. Tutaj nie było sytuacji jak w Thor:Ragnarok, który wziął mnie kompletnie z zaskoczenia. Ciekawa koncepcja, ciekawy bohater i znakomity reżyser, który nie zajmował się dotąd superbohaterskim klimatem..

Fabularnych filmów powiązanych tematycznie z katastrofą w Czarnobylu wydano dotąd jak na lekarstwo. Oprócz pokazywanej na ostatnim Warszawskim Festiwalu Filmowym, wciąż czekającej na kinową premierę, Znieważonej ziemi z rolą Andrzeja Chyry, w zasadzie tylko akcja tegorocznej propozycji - Czarnobyl. Reaktor strachu w reżyserii Bradleya Parkera, rozgrywa się w miejscu tragicznych wydarzeń sprzed ponad ćwierćwiecza. Z drugiej strony dużo bardziej wolę obejrzeć nawet średniej jakości dokument niż kolejną bzdurę pokroju filmu Parkera.

Stara, życiowa prawda mówi, że wojna nigdy się nie zmienia. Istotnie, jej sens i skutki zawsze pozostają takie same, ale oblicza miewa różne. Czas Apokalipsy Francisa Forda Coppoli pokazuje to najbardziej przerażające - bo piękne.

Każdy, kto oglądał oceniany przeze mnie film zapewne zapyta - skąd recenzja tej produkcji na Trzynastym Schronie? Odpowiadam - Człowiek demolka, przy całym swoim komercyjnym, sensacyjno-komediowym sztafażu, to nic innego jak antyutopia z jej wieloma wyznacznikami. Wizja przyszłości, której elementy odnaleźć można w późniejszym Equilibrium, jest tłem do rozegrania płytkiej, choć ciekawej fabuły, a film Marco Brambilli to niewymagające pracy mózgu i bardzo przyjemne kino akcji.

Powieść Richarda Mathesona Jestem legendą stała się inspiracją dla trzech filmów pełnometrażowych. Pierwszy, który powstał na bazie książki to Ostatni człowiek na ziemi. Drugi to Człowiek Omega z wytwórni Wonder Bros, a w 2007 roku na srebrnym ekranie pojawił się Jestem legendą z Willem Smithem w roli głównej.

Jedna z pierwszych informacji o ekranizacji powieści Lois Lowry, z jaką się spotkałem, dotyczyła zaangażowanych do filmu aktorów. Nazwiska Jeffa Bridgesa i Meryl Streep zrobiły na mnie wrażenie i stały za potencjalną wartością filmu. Na jego korzyść przemawiała też osoba reżysera. Phillip Noyce ma przecież na koncie kilka całkiem przyzwoitych sensacyjniaków. Liczyłem więc na to, że nawet jeśli jego Dawca pamięci zostanie wydrylowany z głębi literackiego pierwowzoru - co zawsze trzeba brać pod uwagę, zwłaszcza w przypadku kina destynowanego dla młodzieży - opatrzony będzie dawką niczym nieskrępowanej akcji. Tymczasem ostatni film twórcy Salt i Czasu patriotów okazał się wzorcowo wręcz przeciętny.

Czy wampiry są postapo? Pytanie... :-P Niemniej filmów o wampirzej apokalipsie nie mieliśmy dotąd okazji zobaczyć zbyt wiele. Twórcy wolą skupiać się na konflikcie dychotomicznej natury wampira (w uproszczeniu - człowiek żywiący się esencją człowieka), która skutkuje walką głównie z samym sobą, ale także szeregiem innych antagonizmów - począwszy od pokrewnych mu krwiopijców i wilkołaków, przeważnie wrogo nastawionych ludzi, kończąc na... nastoletnim zakochaniu. Oprócz zeszłorocznego Księdza 3D, Daybreakers - Świt - osadzonemu w wampirycznej konwencji filmowi z 2009 roku w reżyserii braci Michaela i Petera Spierigów - najbliżej do tematyki postapokaliptycznej w klasycznym rozumieniu tego słowa. Pozostaje on przy tym obrazem po uszy zanurzonym w konfekcyjnym, "underworldowo-blade'owym" sztafażu i wzorcowo wręcz przeciętnym.

Deadpool 2
Produkcja: USA 2018
Reżyseria: David Leitch
Scenariusz: Rhett Reese, Paul Wernick
Obsada: Ryan Reynolds, Josh Brolin, Morena Baccarin, Julian Dennison, Zazie Beetz, T.J. Miller, Leslie Uggams, Karan Soni i inni
Muzyka: Tyler Bates
Zdjęcia: Jonathan Sela
Czas: 119 min.

Pierwszy Deadpool był całkiem niezłym widowiskiem. Nie był to najlepszy film superbohaterski dekady, czy nawet roku - ale dawał radę. Wprawdzie fabuła była standardowa, do bólu przewidywalna, ale pokryta warstwą naprawdę dobrego humoru. Po sequelu spodziewałem się, mniej więcej tego samego. No, może z jakimś tam efektem "więcej, mocniej, lepiej". Tym większe moje zdziwienie, kiedy po wizycie w kinie zostało mi uznać Deadpoola 2 za mój ulubiony film superhero wszech czasów. Zostawił aktualną konkurencję w postaci Thora: Ragnarok czy Avengers, oraz klasyki, takie jak jak Mroczny Rycerz - daleko w tyle, w chmurze absurdu.