Autor: Brian Lumley
Tytuł: Latry
Wydawnictwo: vis-a-vis Etiuda
Tłumaczenie: Jakub Filas, Agnieszka, Kochan
Data wydania: 2014 (w Polsce)
Liczba stron: 200
ISBN-13: 978-83-79980-19-2

Kosztować twórczość Briana Lumleya zacząłem od książki Władcy Podziemi, którą w naszym kraju można również spotkać pod tytułem Kretochłony i jest ona zarazem pierwszą częścią Cyklu o Tytusie Crow. Oczarowała mnie nieziemsko, gdyż inspiracją do jej napisania, była ukochana przeze mnie Mitologia Cthulhu. Jak się szybko okazało, to nie był jednorazowy wybryk, ponieważ Lumley także mocno zafascynowany jest sprawami związanymi z Cthulhu. W kolejnych latach, poznawałem inne jego książki.

Przeczytałem kilka pierwszych tomów serii Nekroskop. Bardzo dobrze też weszła mi opowieść Khai z krainy Khem, którą uważam za połączenie Conana Barbarzyńcy z Wielkim Przedwiecznym. Wszak ojcowie oryginalnych historii - Robert E. Howard i Howard Phillips Lovecraft, również wzajemnie się inspirowali. Cały czas poluję na każdą pozycję przetłumaczoną na nasz język. Lumley to spryciarz, który inspirując się różnymi znanymi historiami, doskonale je naśladuje oraz rozwija w swoich książkach.

A teraz przyszedł czas na niewielką historię czysto postapokaliptyczną Latry napisaną w 2011 roku, a wydaną u nas przez Wydawnictwo Vis-a-Vis Etiuda. Z tej strony Lumleya nie znałem, ale on doskonale wiedział co chce napisać i co wówczas podobało się ludziom. Tedy w tej 200 stronicowej „powieści drogi” znalazłem wszystko z czym kojarzy mi się postapo (Nie! Metra tutaj nie ma). Głównym bohaterem jest młody mężczyzna imieniem Garth, który wraz ze społecznością, na skutek zatrucia wody w miejscu ich przebywania, podejmują wędrówkę do „ziemi obiecanej”. Bo gdzieś przecież musi być lepiej?

A jak to w postapo bywa, muszą uważać na kilka rzeczy. W sumie to zachowanie baczenia w każdej chwili jest sposobem na przetrwanie. Znajdziemy tutaj niebezpieczne promieniowanie (spadło im wcześniej kilka lubianych przez nas bomb), ale także równie niebezpieczne dla żywych organizmów - światło słoneczne. Przeczytamy o nocnych akcjach wypadowych ludzi, którzy przeszukują teren i eksplorują budynki, z nadzieją znalezienia paliwa, broni i innych przydatnych suwenirów. Ale nie ma tak prosto, to nie są zwykłe wycieczki krajoznawcze. Nocą zagrożenie stanowią Latry – zmutowane wampiry! Achaaa! Tedy mamy strzelanie i obrzucanie bestii granatami.

Exodus mieszkańców ułatwiają zdezelowane samochody, które ucieszą fanów Szalonego Maxa. Ale i z nimi jest wiele problemów. Nie tylko z maszynami, w książce pojawiają się konflikty między członkami społeczności. Wszystkie wypowiedzi napisane są w podniosłym, uroczystym, pełnym powagi tonie. Czasami odnosiłem wrażenie, że bywają sztuczne. Można określić je jednym słowem – patetyczne, ale przecież postapokalispa to nie kaszka z mleczkiem dla beztroskich dzieci i kobiet. Ach, kobiety! Jeżeli już o nich wspomnieliśmy, nie napisałem jeszcze, że Garth bardzo chciałby poprzytulać się do koleżanki... A koleżanka ma też i innych adoratorów. Wszędzie kłopoty!

Czytelnik przez wszystkie strony powieści wędruje z bohaterami, dzieląc ich troski. Nocami, wraz z najsilniejszymi mężczyznami, czuwa na posterunkach. Wyczekuje na atak wampirzaków, w końcu walczy z nimi, złości się i patrzy śmierci w oczy, kiedy broń zacina się. A potem dziękuję szczęściu za to, że przetrwał, jednocześnie opłakując tych, którym to się nie udało.

Pojawia się również wątek nadprzyrodzony, ale jeżeli sięgnięcie po tę książkę, sami poznacie szczegóły. Opisy są soczyste, powiedziałbym nawet lumlejowskie. Po kilku przeczytanych ostatnio książkach, czuć styl pisarza. Co ciekawe, Lumley nie ubiera bohaterów zgodnie z obowiązującą obecnie „modą postapo”. Wiecie, te wszystkie skórzane majteczki z doszytym futerkiem oraz metalowymi elementami dla pań i panów.

Jakby to powiedział internetowy, poważny recenzent: „Lektura obowiązkowa dla wszystkich wielbicieli gatunku”.

© 2018 Tomasz 'Stary Wujek' Tytłak