Autor Wątek: [Rok Schronu] „– Fajny film wczoraj widziałem… – Daj linka!” (...)  (Przeczytany 3666 razy)

Cichutki Spec

  • ...od psychotroniki
  • Podporucznik - Redaktor
  • *
  • Wiadomości: 309
  • Przyczajony snajper, ukryty zbok

– Fajny film wczoraj widziałem…
– Daj linka!
– Eee, w kinie…
– To jak wrócisz do domu, znajdź na youtube i podrzuć mi linka, okej?
– …

Powyższy dialog jest fikcją literacką. Równocześnie zaś jest prawdą, prawdziwą w 99,999%. Tak samo prawdziwą, jak inne fakty statystyczne, w myśl których ileś procent ludzkości o godzinie dziesiątej rano je drugie śniadanie w pracy, a o ósmej wieczorem ogląda w telewizji wysokokaloryczny i trujący program z pasma największej oglądalności, czyli tak zwaną serialową mordoklejkę lub inny łatwo strawny cukierek dla duszy.
Mógłby być ilustracją nie tylko rozmowy dwóch uczniów lub studentów – po zajęciach, wracających tramwajem, w knajpie, na wakacjach czy podrywie w parku na Zdrowiu, znudzonych, zblazowanych i hołdujących „zgniłej popkulturze”, ku rozpaczy tych, którzy luźnych tramwajowych gadek już nie dopuszczają do zestawu zachowań intelektualisty (tych z ogonkiem u „ę”).
Pasuje do każdego z każdych i idealnie ilustruje zachowanie – chorobę? – pewnego pokolenia. Pokolenia połączonego nie zgodnością cyfr w dacie urodzenia, a obejmującego nas wszystkich – z wyjątkami tak nielicznymi jak żyjące skamieliny.
Pokolenia połączonego w ogóle, nie w szczególe, bo właśnie o owo łączenie, spojenie, sznurek chodzi. Pokolenia zalinkowanego.

Dyndającego na sznurku, być może szubienicznym, jeśli chodzi o skutki dla samorozwoju.

Zalinkowanego czy też podlinkowanego, i wcale nie chodzi tu o fejsbuka, którego niecne macki jeszcze mnie nie dosięgły. Chodzi o jako taki link i jego macki. Mechanizm rządzący współczesnym światem.

Że co?

Mały eksperyment zatem:
Fajny film wczoraj widziałem... zamieńmy na:
Fajny filmik wczoraj widziałem...
albo:
Fajny kawałek słyszałem wczoraj...

czy:
Fajny artykuł wczoraj przeczytałem...

Oczywiście, wczoraj też można zamienić, a nawet lepiej byłoby zastąpić dzisiaj czy też przed chwilą, bo skrót i instant to pojęcia zalinkowanym pasujące jak dobrze skrojony garnitur, koszula i krawat na raz.
Jeżeli Daj linka! umieszczę jako drugą linijkę dialogu, reakcję na pretekst do tak nawiązanej rozmowy, wiele się nie zmieni. Nie zmieni się też dużo, kiedy fajny podmienię na dobry, ciekawy, interesujący, niezły, głupi, bombastyczny, okropny, lipny, gówniany czy propagandowy.

Nic się nie zmieni, bo wbrew pozorom, ani rzeczony wyżej film (zostańmy już przy ruchomych obrazach jako przykładach), ani jego fajność szeroko pojęta czy brak tejże – nie są istotne!
Istotny jest nośnik, medium, rozumiane nie jako pozycja docelowa (źródło linka), lecz sam sznurek, czyli sposób transmisji.
Powyższa ilustracja jest, oczywiście, przejaskrawiona celowo (chociaż nadal twierdzę, jak na początku, że potencjalnie albo już się zdarzyła, albo zdarzy, i to w milionach przypadków).

Obiekt, od którego zaczyna się cała rozmowa, nie jest już podmiotem, lecz przedmiotem tej samej dyskusji. Treść i jej podstawowe aspekty, jak źródło, autor, waga – czyli odkrywczość, doniosłość, oryginalność materiału – nie mają znaczenia. Ważny jest link. Kolega pierwszy, nasz hipotetyczny student, uczeń, rolnik lub wypoczywający na działce tatuś (obowiązkowo z kosiarką do trawy, tłustym grillem i „Karoool, posmaruj mi pleeecyyy!”), nie zostaje zapytany, poproszony o podanie autora, źródła materiału, scenerii czy okoliczności zobaczenia, zasłyszenia, przeczytania. Podobnie zresztą, jeśli sam coś prezentuje: Coś ci pokażę! oznacza w tym wypadku Coś ci wrzucę!. Na fejsa, na komunikator, na pocztę. Zalinkuję.

Ktoś zapyta, co w tym złego, przecież pod linkiem są już wystarczające informacje. Jest autor tekstu, jest obsada filmu. Wygodniej, szybciej, bez zapychania i głowy, i miejsca na komputerze zbędnymi danymi, które można zmieścić i mieć do nich wgląd w jednym miejscu.

I rzeczywiście, jeśli pominiemy psioczenie i zrzędzenie na net sam w sobie jako zabawkę szatana, to każde przypisanie samej aktywności linkowania czegoś z gruntu złego i paskudnego musi mijać się z celem; brak bowiem na nie argumentów.

Źle zaczyna się robić przy proporcjach.

Link oznacza coś natychmiastowego. Link jest stimpakiem z gry Fallout. Tu, teraz i bezboleśnie. Bezboleśnie, czyli bez wysiłku.

Nie zawsze prowadzi do informacji sprawdzonej. Do informacji istotnej. Często sama treść, do której nas kieruje, jest już okrojona i przemielona, pochodzi z drugiej, trzeciej i czwartej ręki, ubrudzonej lepką wodą po kisielu.
W link się po prostu klika. Nierzadko bezmyślnie, nie bacząc na to, że klikaniem ściąga się wirusa, program szpiegujący, niesmaczny filmik psujący przyjemność śniadania, wątpliwej jakości żart, który może podejrzeć szef, matka lub dziewczyna, ktoś, kto zerka nam przez ramię (są sytuacje, w których zerkanie ma się dobrze, np. w pracy lub szkole). Link jest ważny o tyle, o ile faktycznie istnieje i możemy go otrzymać. Bo przecież kolega numer dwa nie pyta o tytuł filmu czy artystkę wykonującą przebój, z zamiarem wyszukania stosownych danych samodzielnie.

Coraz częściej treść, którą trzeba wyszukać, niepodlinkowana – nie istnieje w medialnym eterze. Medialnym, czyli internetowym, bo dziś, myśląc net, myślimy media w ogóle.
Wiele razy spotykam się z sytuacją, gdzie luksusem, będącym poza zasięgiem (rzekomo?) zmęczonych i zagonionych znajomych – jest podanie, na przykład, imienia i nazwiska dziennikarza, który spłodził interesujący tekst, nazwy strony, która jest jasna i czytelna, można jej adres wpisać w przeglądarkę i dotrzeć do zawartości witryny. Dopóki nie pojawi się magiczne słowo link, a później, równie zrytualizowany, mechanizm zanotowania sobie owego linka lub przeklejenia go – moja chęć podzielenia się czymś ciekawym, zachwyt lub oburzenie pewnymi treściami – rozbijają się o niewidoczny mur.

Bywa i odwrotna kolejność – to ja się obwarowuję, kiedy zamiast zwykłego „Cześć” czy choćby emotki, dostaję linka na dzień dobry w okienku rozmowy na komunikatorze. Ciąg cyfr i liter nie wyjaśnia mi, w jakim celu znajomy wyświetlił mi go w wirtualnej rozmowie. To jest niepotrzebne, ja mam po prostu kliknąć, jeżeli tego nie zrobię, popełnię towarzyskie faux pas.

Oczywiście, klikanie i linkowanie znacznie ułatwiają nawigację, szybkość i wygodę docierania do treści, które bez tego mogłyby się zgubić. Bandery, butony, kanał RSS – to wszystko są już podstawowe elementy strony www. Coraz częściej jednak linkowanie staje się aktywnością samą w sobie; zastępuje i rozmowę (ripostą jest dziś głupawy mem, który zamiast za nieporadność towarzyską, uchodzi za elokwentny – bez słów! – i zabawny sposób torpedowania adwersarza), środki przeciw nudzie (linkując wzajemnie, można spędzić na czacie całe godziny), i, last but not least – samodzielne myślenie. Świadomość zogniskowana jest wokół ciągu prostych aktywności: kliknij-zaabsorbuj na moment-wyrzuć (pozostaw zamiast wyrzuć działa znacznie rzadziej). Szukanie, zgłębianie, odsiewanie treści – nie istnieją. Konteksty nie istnieją również – bo kontekst odkrywa się będąc poszukiwaczem, a nie prostym zjadaczem treści. Dochodzi do tego niecierpliwienie się i rozdrażnienie, wynikające z braku natychmiastowego zaspokojenia potrzeby dowiedzenia się – linki nie uczą czekania, przyzwyczajają do tego, że cierpliwe, często wolniejsze, ale dokładniejsze szukanie informacji – jest czymś nienormalnym. Można wręcz uznać wyczerpujące, prawie kompulsywne linkowanie za rodzaj internetowego zappingu.

Linkowane treści po jakimś czasie odklejają się nie tylko od kontekstu ich powstania i udostępnienia, ale także i od twórcy, i od adresata. Wędrują po sieci, nie należąc do niczego i nikogo, a zarazem będąc własnością wspólną. A co się, zwłaszcza w Polsce, robi z własnością wspólną, w myśl „nie moje, to obsikam” – to sobie można łatwo wyobrazić.

Wszystko, co wyżej, to oczywiście wielki dzwon, w sytuacji, kiedy wystarczyłby ręczny dzwonek, nie przeczę. Czasami jednak krzykiem lepiej brzmi to, co można by przekazać szeptem, z lekkim trąceniem kolegi w bok. Bo namiętne linkowanie jest równie podstępne i tak samo może ogłupić (a czasami spowodować realne szkody, choćby zasypanie komputera internetowym śmieciem), co reszta bezproduktywnych aktywności, praktykowanych przez wszystkich (robi to i uczeń, i profesor) w myśl „a sobie sieć odpalę”. A sobie jednego burgera zjem, no dobrze, dwa… Trzy też nie zaszkodzą, itepe, itede…

Wielki dzwon, bo oczekiwanie wyłącznie na linki prowadzi do swoistej bezradności w świecie informacji. Do takiej samej bezradności może prowadzić z pozoru niewinne żucie gumy dla oczu, jakim jest oglądanie telewizji bez umiaru. Dla wielu osób uzyskanie czegoś od ręki staje się – częściej niż uzyskaniem czegoś w ogóle – lekiem na całe zło, również internetową nerwicę, bez znaczenia, co się uzyskuje – czy wygłupy nagrane komórką, czy rzetelny artykuł prasowy. Bo przecież kliknięcie nic nie kosztuje. Tylko czasu ciągle brak…

Felieton, oczywiście, można podlinkować.
« Ostatnia zmiana: 14 Lipca 2013, 00:46:00 wysłana przez Squonk »

Jerzy

  • Major - Redaktor
  • *
  • Wiadomości: 1568
  • Nie możesz być lisem, lwem też nie, bądź jeżem
Nie klikaj w ten link Naprawdę. Wszystko już widziałeś. Wszystko przeczytałeś. To próba. Nikt się nie dowie ale sam będziesz wiedział. Że ...
Historia uczy nas tylko tego, że jeszcze nigdy, nikt się z niej niczego nie nauczył.
Coś się kończy, coś się zaczyna- apokalipsa jest wokół.

Rezro

  • St. chorąży sztab.
  • *
  • Wiadomości: 4080
  • Why you people care so much where your souls are?
Autentycznym problemem współczesnej młodzieży jest brak zdolności do koncentracji.. młodzież jest tak rozmemłana że mimo masowej konsumpcji mediów o których nam się tylko kiedyś marzyło im one po prostu przelatują przez uszy i nawet ci często nie są w stanie powiedzieć co oglądają, od internetowe zombie (dobrze to widzę na przykładzie młodych w rodzinie). Czy to źle? Trudno powiedzieć bo to po prostu inne pokolenie.. czy oni dorosną jak i my kiedyś dorośliśmy mimo łykania popkultury klasy B, czy pozostanie tym czym jest? Myślę że spory problem tkwi w szkołach, które nie dość że nigdy nie uczyły myślenia, to teraz nie robią tego nawet mimo że wymaganie od młodych rozumowania zamiast samego przyswajania wiedzy jest dziś znacznie ważniejsze niż dawniej, bo ci przyswajają aż za dobrze tylko nie kumają co. No cóż.. nie będę panikował bo nie chcę wyjść na dziadka co zrzędzi że "kiedyś było lepiej".

PS: Skoro mówisz nie klikać to nie klikam ;) Zasadniczo nie klikam w ogóle linków nieznanego pochodzenia, by nie załapać jakiejś pluskwy.