Broń Jądrowa, broń o działaniu opartym na wykorzystaniu energii wydzielającej się w wyniku przemian zachodzących w jądrach atomowych. Broń jądrowa dzieli się na broń o działaniu wybuchowym i na bojowe środki promieniotwórcze. Powszechnie nazwa "broń jądrowa" używana jest w węższym znaczeniu jedynie w odniesieniu do broni jądrowej o działaniu wybuchowym, w której wykorzystywana jest energia wydzielająca się podczas reakcji rozszczepienia jąder pierwiastków ciężkich lub termojądrowej reakcji syntezy jąder pierwiastków lekkich. Z punktu widzenia rodzaju wykorzystywanej reakcji jądrowej i sposobu jej wykorzystania w broni jądrowej o działaniu wybuchowym wyróżnia się trzy podstawowe jej rodzaje: jednofazową, dwufazową i trójfazową.
W broni jednofazowej cała energia wybuchu pochodzi z lawinowej reakcji rozszczepienia jąder uranu lub plutonu. Jądrowa broń jednofazowa została skonstruowana najwcześniej. Nazywana ona była początkowo bronią atomową . Niekiedy nazwa ta używana jest i obecnie w odniesieniu zarówno do broni jednofazowej, jak i innych rodzajów broni jądrowej o działaniu wybuchowym.
W broni dwufazowej wydzielanie się energii odbywa się w dwóch fazach. W fazie pierwszej źródłem energii jest lawinowa reakcja rozszczepienia jąder izotopu uranu 235, a w fazie drugiej reakcja syntezy jąder pierwiastków lekkich. Ten rodzaj broni jądrowej nazywamy również bronią wodorową lub bronią termojądrową. Nazwa "broń wodorowa", używana jest również w odniesieniu do innego rodzaju b.j nie istniejącej dotychczas , w której jako źródło energii wykorzystywano by jedynie termojądrową reakcję syntezy inicjowaną za pomocą promieniowania laserowego. Ze względu jednak na konieczność stosowania w tym przypadku laserów o bardzo dużej mocy oraz istnienia innych bardzo poważnych trudności technicznych broń taka nie została dotychczas skonstruowana. Niekiedy dla określenia tego rodzaju b.j. używana jest także nazwa "broń laserowo-wodorowa".
Produktem końcowym reakcji syntezy wykorzystywanym w b.j o charakterze wybuchowym jest niepromieniotwórczy Hel. W związku z tym po wybuchu broni laserowo-wodorowej, jedynym źródłem skażeń promieniotwórczych była by promieniotwórczość wzbudzona. Z tych też względów broń taka była by w zasadzie bronią "czystą". Jeżeli w broni dwufazowej przeważająca część energii (ponad 80%) wydziela się w wyniku reakcji syntezy izotopów wodoru, deuteru i trytu, to taka broń nazywana jest czasami również bronią neutronową, ze względu na powstawanie podczas wybuchu dużego strumienia neutronów prędkich.
W broni trójfazowej energia wydziela się w trzech kolejnych fazach. Przebieg dwóch pierwszych faz jest praktycznie taki sam jak w broni dwufazowej. Źródłem energii w fazie trzeciej jest reakcja rozszczepienia jąder izotopu uranu 238, wywołana przez neutrony prędkie o energii ok. 14 MeV, powstające w drugiej fazie w wyniku reakcji syntezy deuteru z trytem. Broń trójfazowa nazywana jest również wodorowo-uranową, kombinowaną, termojądrową wielkiej mocy, a czasami także bronią wodorową.
Zasadniczy ładunek jądrowy otaczany jest niekiedy powłoką pierwiastków ulegających łatwo aktywacji pod wpływem neutronów. Ma to na celu zwiększenie ilości substancji promieniotwórczych., a więc i skażeń powstających po wybuchu. W zależności od rodzaju wykorzystywanego na wykonanie powłoki pierwiastka , b.j. nazywana jest czasami odpowiednio: cynkową, kobaltową itp.
Podstawowym parametrem broni jądrowej jest ilość energii wydzielającej się w czasie wybuchu. Miarą jej jest tzw. równoważnik trotylowy wybuchu. Jest to taka masa trójnitrotoluenu (trotylu), przy wybuchu której wydziela się taka sama ilość energii, jak przy wybuchu danego ładunku jądrowego. Moc wybuchu wyrażana jest w tonach (t), kilotonach (1kt= 10^3t) lub megatonach (1Mt= 10^3 kt = 10^6 t). Z punktu widzenia wartości mocy wybuchu broni jądrowej wyróżnia się b.j. bardzo małej mocy(do 1 kt), małej mocy(kilka do kilkunastu kt), średniej mocy (kilkadziesiąt kt), dużej mocy (kilkaset kt) i bardzo dużej mocy (powyżej 1 Mt)